ทุกวันนี้เทคโนโลยีด้านการถ่ายภาพพัฒนาไปไกลมาก ไม่ว่าจะในกล้องหรือโทรศัพท์มือถือ ทุกอย่างทำให้เราสามารถถ่ายภาพได้ทั้งสะดวกและรวดเร็วขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นคนส่วนใหญ่ก็ยังหวนคิดถึงอุปกรณ์การถ่ายรูปสมัยก่อนอย่าง “กล้องฟิล์ม” อาจเป็นเพราะความคลาสสิคและมีเสน่ห์ในแบบของมัน ไม่ว่าจะเป็นโทนภาพที่มีเอกลักษณ์แตกต่างออกไปจากกล้องดิจิตอล การวัดแสง การปรับโฟกัสของภาพให้คมชัด หรือแม้แต่การรอล้างฟิล์มเพื่อที่จะได้เห็นภาพถ่ายของตัวเอง ทั้งหมดนี้คือเสน่ห์และคุณค่าของกล้องฟิล์มที่ใครหลาย ๆ คนคิดถึง
วันนี้ทางชมรมของเราจึงพาสมาชิกที่มีประสบการณ์ในการถ่ายรูปด้วยกล้องฟิล์มมาพูดคุยและเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้ทุกคนได้อ่านกันผ่านบทสัมภาษณ์นี้ เรื่องราวของเขาเหล่านั้นจะเป็นยังไง จะเหมือนหรือต่างกับของทุกคนมั้ย ไปอ่านกันเลยย 
แนะนำตัวหน่อยค่ะ
แวน นิเทศศาสตร์ ปี 3 ครับ
ทำไมถึงเริ่มถ่ายฟิล์ม/ทำไมยังถ่ายฟิล์มอยู่
ตอนนั้นเริ่มมาถ่ายฟิล์มในช่วงที่อยู่ม.3 จากการที่พ่อบอกว่าการที่ได้ฝึกถ่ายรูปและได้เรียนรู้จากการใช้กล้องฟิล์มมันท้าทาย สนุก และได้เรียนรู้อะไรที่ต่างออกไปจากการถ่ายกล้องดิจิตอล และพ่อก็ไปค้นตู้ที่บ้าน และหยิบกล้อง Nikon FM2 ให้เรามาลองเล่น ผมก็ไม่รอช้าทำการซื้อฟิล์ม Fuji C200 และ Ilford FP4+ ลองถ่ายทันที แล้วก็ประทับใจกับความรู้สึกลุ้น การที่ต้องคิดไตร่ตรองมากขึ้น และโทนภาพที่เป็นเอกลักษณ์ ทำให้ยังคงใช้กล้องฟิล์มในหลาย ๆ โอกาสที่ไปถ่ายรูปเพื่อเก็บภาพสวย ๆ และโมเม้นท์ที่ประทับใจต่าง ๆ ไว้
ประสบการณ์การถ่ายฟิล์มครั้งแรก
ถ้าเป็นครั้งแรกจริง ๆ เลยที่ได้ถ่ายคือเป็นตอนที่ไปเที่ยวเชียงใหม่ตอน 4 ขวบ แม่มอบความไว้วางใจให้เด็กมือน้อย ๆ ถ่ายรูปแม่กับดอกไม้ สุดท้ายไปล้างฟิล์มมาผมก็จำไม่ได้เหมือนกันว่ารูปออกมาเป็นยังไง แต่จำได้ว่าตอนนั้นตั้งใจถ่ายมาก ๆ เพราะฉะนั้นรูปจะออกมาสวยแน่นอน
ความรู้สึกในการถ่ายฟิล์ม
ถึงแม้จะถ่ายฟิล์มมาหลายม้วนแล้ว แต่ก็ยังคงรู้สึกลุ้นทุกครั้งที่ไปล้างฟิล์มว่ารูปจะออกมาเป็นอย่างไร เวลาที่กดชัตเตอร์ก็จะคิด และใช้เวลากับเฟรมเพื่อให้ออกมาดีที่สุด และเมื่อถ่ายไปแล้วก็จะไม่เสียเวลากับรูปที่ถ่ายไปแล้ว และ move on เพื่อไปหาโอกาสที่จะได้ภาพดี ๆ ต่อไป
ถ่ายฟิล์มแล้วรู้สึกผิดหวังมั้ยเวลารูปไม่ได้ตามต้องการ
หลาย ๆ ครั้งก็ผิดหวังที่รูปไม่ได้ออกมาอย่างที่หวังไว้ บางรูปเราตั้งใจมาก ๆ เน้นสุด ๆ แต่กล้องดันมีปัญหาแล้วทำให้ภาพนั้นไม่เป็นไปตามที่คิดก็มีรู้สึกเซ็ง ๆ บ้าง แต่ในทางกลับกันก็มีหลาย ๆ ครั้งที่ความผิดพลาดนี้ทำให้เราได้ผลลัพธ์อะไรใหม่ ๆ ที่แตกต่าง แปลกใหม่ ที่คิดว่าถ้าถ่ายแบบปกติก็จะไม่ได้รูปแบบนี้แน่ ๆ
แนะนำตัวหน่อยค่ะ
ส้ม อักษร ปี 2 ค่ะ
ทำไมถึงเริ่มถ่ายฟิล์ม/ทำไมยังถ่ายฟิล์มอยู่
จุดเริ่มต้นการถ่ายฟิล์มของเราคืออยู่ดี ๆ เรารู้สึกว่าเราว่าง ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าพ่อมีกล้องฟิล์มนี่นาแล้วช่วงนั้นกล้องฟิล์มเริ่มกลับมาบูมด้วย เลยไปค้น ๆ ในกล่องเก็บของเก่าของพ่อ ก็เจอกล้องของพ่อ เลยไปขอให้พ่อช่วยสอนถ่ายฟิล์ม ตอนแรก ๆ เรายังใส่ฟิล์มเองไม่เป็นเลย มันค่อนข้างยากพอสมควรเลยนะ แต่เราหลงเสน่ห์ของมันตั้งแต่ครั้งแรกที่ลั่นชัตเตอร์เลย มันตื่นเต้นไปหมด
เหตุผลที่ยังถ่ายฟิล์มอยู่ก็คงเพราะเราชอบความรู้สึกลุ้นว่ารูปมันจะออกมาเป็นยังไง บางรูปเราถ่ายไปไม่ได้คาดหวังอะไรแต่พอสแกนออกมาจริง ๆ แล้วมันเกินความคาดหมาย เราเลยสนุกที่จะลุ้นไปกับทุก ๆ ม้วน และอีกอย่างหนึ่งคือการถ่ายฟิล์มทำให้เรารู้จัก “คิดก่อนที่จะถ่าย” เพราะ 1 ม้วนมีแค่ 36 รูปเท่านั้น (นอกจากว่าจะเป็นฮาร์ฟเฟรม 72 รูป) ถ่ายแล้วถ่ายเลย มันทำให้เรามีสติ และคิดก่อนที่จะทำ และรู้จักการรอคอยซึ่งเรามองว่ามันเป็นเสน่ห์ของกล้องฟิล์มเลยแหละ 
ประสบการณ์การถ่ายฟิล์มครั้งแรก
เราถ่ายม้วนแรกตอนอยู่ม.6 นี่แหละ ใช้โรงเรียนเก่าเราเป็นโลเคชั่น ใช้เพื่อนเป็นนางแบบ หรือนายแบบ รูปแรกที่เราถ่ายคือชามก๋วยเตี๋ยวร้านประจำที่เรากินตอนม.ปลาย ตอนนั้นยังไม่มีถ่านที่วัดแสง รูปแรกของเราเลย under เล็กน้อย ตอนที่กำลังจะถ่ายคือปรับโฟกัสเล็งชามก๋วยเตี๋ยวนานมาก พอลั่นชัตเตอร์ปุ๊บหัวใจเต้นแรงมาก (หัวเราะ) ตอนเอาฟิล์มไปล้างยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ รอว่าเมื่อไหร่ร้านจะส่งไฟล์ภาพมา พออีเมลจากทางร้านมาปุ๊บก็ดีใจมาก ทุกวันนี้ยังจำความรู้สึกการถ่ายฟิล์มครั้งแรกได้อยู่เลย เราเชื่อว่าทุกคนที่ถ่ายฟิล์มครั้งแรกก็คงตื่นเต้นเหมือนกับเรา
ความรู้สึกในการถ่ายฟิล์ม
เราว่าความรู้สึกในการถ่ายฟิล์ม มันแตกต่างกันออกไปในแต่ละม้วนอะ ขึ้นอยู่กับว่าตอนนั้นเราอยู่ที่ไหน ช่วงเวลานั้นเราทำอะไรอยู่ มี moment ดี ๆ อะไรอยู่ ณ ตอนนั้น หรือว่าตอนนั้นเรากำลังถ่ายใคร แต่ทุกครั้งที่เราถ่ายฟิล์ม เราจะรู้สึกว่าเรามีความสุขเสมอ ยิ่งมีความสุขถ้ามีคนมาบอกว่าชอบรูปที่เราถ่าย มันมีความหมายสำหรับเรามาก
ถ่ายฟิล์มแล้วรู้สึกผิดหวังมั้ยเวลารูปไม่ได้ตามต้องการ
มีบ้างนะที่ผิดหวัง เหมือนเราจินตนาการว่าภาพมันน่าจะเป็นแบบนี้แต่เราพลาด เช่น หลุดโฟกัส ปัญหานี้น่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้เราผิดหวังมากที่สุดเพราะเราพลาดเองไม่ระวังให้ดีก็เลยรู้สึกเจ็บใจบ้าง แต่เราก็เรียนรู้จากความผิดพลาดในแต่ละครั้งแล้วมาปรับปรุงในม้วนต่อไป บางทีรูปที่เราทำพลาดก็กลายเป็นรูปที่สวยขึ้นมาได้ถ้าเรามองเห็นความสวยงามของภาพนั้น (หัวเราะ) มีครั้งหนึ่งที่เราเผลอกดชัตเตอร์ไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ลืมไปว่าขึ้นฟิล์มแล้ว รูปที่ได้มาคือเป็นรูปเด็กน้อยใส่ชุดสีชมพูกำลังเดินจับมือกับแม่ ถึงภาพจะไม่ชัดแต่เราได้เก็บ moment ดี ๆ เอาไว้ เราก็ไม่รู้สึกเสียดายฟิล์มเลย 
แนะนำตัวหน่อยค่ะ
ชื่อน้ำมนต์ ศิลปกรรม ปี 3 อยู่เอกดนตรีนะครับ ไม่ใช่เอกถ่ายภาพ
ทำไมถึงเริ่มถ่ายฟิล์ม/ทำไมยังถ่ายฟิล์มอยู่
เรื่องมีอยู่ว่า ไปเจอกล้องฟิล์มที่ห้องทำงานในโรงเรียนเลยขอครูเอาลองมาถ่ายเล่น สมัยนั้นฟิล์มยังราคา 60 บาทอยู่เลย (หัวเราะ) ตอนนี้ที่ยังถ่ายฟิล์มอยู่เพราะว่ามันมีเสน่ห์ในตัวของมัน ฟิล์มแต่ละตัวมีเอกลักษณ์ที่แตกต่างกันออกไป ทำให้เราชอบที่จะลองฟิล์มใหม่ ๆ อยู่เสมอ
ประสบการณ์การถ่ายฟิล์มครั้งแรก
แสงรั่ว กล้องวัดแสงไม่ได้ สมัยนั้นยังแบบถ่ายรูปฟิล์มไม่เป็นเลย แบบถ่ายเสร็จแล้วก็เปิดฝาออกมาเลยไม่ได้ม้วนฟิล์มกลับ เละเลยจ้าาาาา
ความรู้สึกในการถ่ายฟิล์ม
มันมีความ Retro ในตัวของมันอะ แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกถึงกลิ่นอายของพ่อแม่ของเรานะ ที่ถ่ายฟิล์มกันในสมัยก่อน เหมือนตอนที่ล้างฟิล์มเสร็จแล้วพ่อแม่มาเห็นก็พูดว่า “คิดถึงสมัยก่อนจังเนอะในตอนที่ยังไม่มีกล้องดิจิตอล”
ถ่ายฟิล์มแล้วรู้สึกผิดหวังมั้ยเวลารูปไม่ได้ตามต้องการ
รู้สึกผิดหวังบ้างนะ แต่ก็รู้สึกว่าการถ่ายฟิล์มทำให้เราได้คิดหลาย ๆ รอบ และรอจังหวะในการกดชัตเตอร์แต่ละครั้งด้วยความรอบคอบ มันทำให้การถ่ายรูปต้องนึกถึงหลายอย่างมากขึ้นและฝึกความอดทนในการรอด้วย